Guilty pleasure
Het Stadhuis/muziektheater, dat ooit in een eerder ontwerp de Stopera werd genoemd, ligt direct boven de metrolijn van Amsterdam. Dit is de Oostlijn. Het gebouw dateert uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. In die tijd, de beginjaren van mijn werkcarrière, heb ik aan dit project gewerkt om te voorkomen dat geluid en trillingen hoorbaar en voelbaar zouden zijn in de theaterzaal. Niets is meer desastreus dan tijdens een intens gevoelige aria opeens de metro onder je door te horen rijden. De complete beleving, de vervoering, de extase stort in.
Niets van deze trilling is hoorbaar of voelbaar in Amsterdam. Geluid en trillingen van de metro dringen niet door in de theaterzaal. Ik heb mijn werk in het verleden dus goed gedaan. Er is nauwkeurig bekeken op welke wijze trillingsenergie van spoorstaaf tot in de zaal overgedragen zou kunnen worden. Er is nog uitgebreider, met metingen gecontroleerd en gevalideerd of alle overdrachtswegen van deze trillingsenergie voldoende isolatie geven. Ik geniet daarvan als ik in de zaal zit. Het ‘onaardige’ hierbij is wel dat het niet opvalt, niemand die complimenten geeft. Maar het is wel een ’guilty pleasure’ waar alleen ik me bewust van ben.
Dit gevoel van trots op mijn werk wordt nog groter, doordat ik zelf heb waargenomen dat in meerdere Europese theaters en operahuizen de metro en ook ‘die Straßenbahn ‘ wel hoorbaar is. En dit geluid manifesteert zich echt als gedreun en gedonder. In Amsterdam signaleert niemand dat het wel goed zit. Waren er wel problemen, dan weet iedereen wat er gebeurt. Als ingenieur zou ik erop worden aangekeken en achteraf oplossen kost vaak veel geld. Maar belangrijker: gedonder in de operazaal. Dat is het laatste wat liefhebbers willen.
